Η νέα ποιητική συλλογή του Σουλεϊμάν Αλαγιαλή-Τσιαλίκ

Rodiaki NewsRoom

Του Π.Α. Χαμουζά

Φθινοπωρινό κελάδημα
ενός μοναχικού κοκκινολαίμη ερημίτη:
«Φτωχέ λαέ, σοφέ, ποιητή, ενάρετε...
πέσαμε σε χέρια... βαρβάρων.
Ποιος θα μάς ακούσει.
Ποιος θα μάς σώσει !»

***
Λακωνικά...
Στην σεμνότητα και στο ήρεμο
μεγαλείο του ποιητή... ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ ΑΛΑΓΙΑΛΗ-ΤΣΙΑΛΙΚ
«Στην αρχή των συμπτώσεων δύο εκλάμψεις...»
Για να κρίνεις τους άλλους αρκεί να γνωρίσεις το επιστέγασμα τών προσπαθειών τους.

Ο ποιητής μας, ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ ΑΛΑΓΙΑΛΗ-ΤΣΙΑΛΙΚ, γνωστός στην πόλη μας για την ταυτότητα τού ήθους του, για τις έξι ποιητικές του συλλογές και για το Β’ Βραβείο Ποίησης Ιπεκτσί, 1992-193, εξακολουθεί να παραμένει στις επάλξεις της τέχνης του στα χωρικά, πάντα, ύδατα τής μοντέρνας ποίησης.

Που σημαίνει ότι, στο χαρακτηριστικό της υπόστρωμα, η ποίηση τού Σούλη, ενώ, στον πλούσιο καλλωπισμό τής λεκτικής της φόρμας μαγνητίζει, όμως, στο ερμητικό της κέλυφος η κατανόησή της φαντάζει να…« κρύβεται» ως πυθικός χρησμός.

Ο ίδιος, ο τίτλος τής ποιητικής συλλογής: « Στην αρχή των συμπτωμάτων δύο εκλάμψεις» αφήνει, αφ’ εαυτού, φωνή Δελφικού χρησμού.

Όμως, αυτός, ο ίδιος, πιο πάνω τίτλος, ως ψυχογραφικό εποικοδόμημα τού δημιουργού του, στην μεταφορική του έννοια, πασχίζει να αποτυπώσει την αγωνία τού ποιητή στο... χαρτί.

Άλλωστε, η ποίηση προσφέρει στο κοινό τα όνειρά της, διαμέσου της αισθητικής της τέχνης και με άξονα, πάντα, το φιλολογικό σχήμα, μεταφορά...

Η μοντέρνα, όμως, ποίηση αντλώντας βασικά από το ασυνείδητο, τη σκοτεινή πλευρά τού είναι μας, αγνοεί τους κλασικούς δρόμους, καταργεί την στίξη και, σε πολλά αυθαιρετώντας, προχωρεί σε δικές της ατραπούς που συσκοτίζουν την νοηματική αλληλουχία και οδηγούν σε αινιγματικές, μετέωρες φαντασιώσεις.

Όμως, μπορεί, ανάλογα με το ζητούμενο, η ποίηση αυτή να διδάσκει, να φιλοσοφεί, να τέρπει , να παιδαγωγεί και να εξανθρωπίζει και με ξεχωριστή, μάλιστα, «δύναμη» να εκπλήσσει!

Και αυτός ο πλούτος και αυτή η ιδιαίτερη τέχνη τού Σούλη, στο πολύμορφο επιλεγμένο και εκλεπτυσμένο λεξιλόγιό της, με κατέστησε κοινωνό άμεσης εποπτείας του ωραίου εκείνου, που μάς πλανεύει, τελεολογικά, εννοούμε σκόπιμα, για χάρη τής ζωής!

Προσωπικά, πιστεύω πως το κάθε άτομο, στο μέσα του αόρατο υπόβαθρο έχει τον δικό του Θεό. Και θεός τού Σούλη είναι ο ρυθμός που αντλείται όχι μόνο από το γνωστικό του υπόβαθρο και το εμπειρικό του πλούσιο απόθεμά του, αλλά και ως προαναφέραμε, και από το ασυνείδητο τού μέσα του «είναι!»

Μια παρένθεση: Το χαρισμένο, εκείνο, διαφορετικό τάλαντο τής παραβολής των ταλάντων ενισχύει την άποψή μας, ότι, δηλαδή, αν δεν υπήρχε ο ατομικός, προσωπικός θεός, τότε όλοι θα πράτταμε, θα λέγαμε και θα σκεπτόμασταν τα ίδια με συνέπεια να χάναμε την μυστική ατομικότητά μας, την ελευθερία μας, το αυτεξούσιό μας, και θα μέναμε στο πάρκινγκ τής αδράνειας με ό, τι αυτό συνεπάγεται.

Άβυσσος, πάντως, η ανθρώπινη Φύση... Η άλλη μοντέρνα μούσα τού Ρίτσου προειδοποιεί:

Όταν η.. απραξία γίνεται αυτάρκεια--- κι στοχασμός απραξία-
οι λύκοι... χορεύουν!

***
Ο Ποιητής μας, φορτισμένος από τα ένδον του θλιβερά κατασταλάγματα των χαμένων, προσφιλών του προσώπων, στους παροξυσμούς των θλίψεών του επιζητεί, στην ποίησή του, την απο-φόρτισή του!
Άλλωστε « μόνο η ποίηση ξέρει από φάρμακα για το κάθε άλγος τής ανθρώπινης τραγικότητας!»

--Το πρώτο ποίημα τού Σούλη που ανοίγει την αυλαία τής όλης συλλογής του, χωρίς... αρίθμηση τής σελίδας που το φιλοξενεί και χωρίς... τίτλο, το ξεκινάει in medias res. (στη μέση των πραγμάτων, δηλαδή κατευθείαν στο θέμα).)
--Σελίδες...που περικλείουν
πυκνογραμμένες σειρές
ζοφερών απομνημονευμάτων,
αδιόρατες τρεμουλιάζουν
μέσα στους τέσσερις τοίχους...
.... ως στρόβιλοι...ανθοφορίας...

Η φιλολογική μεταφορά: «στρόβιλοι...ανθοφορίας»,, στον υπερρεαλισμό της, καθαρά ποιητική ψυχογραφική αποτύπωση, αποκαλύπτει το ασυνείδητο τού ένδον κόσμου των θλιβερών αναμνήσεων τού Σούλη.

-- όμοια ξεσπά ( Γ, σελίδα 13) κι όταν πρωτοστατεί η πικρή μνήμη τής αδελφικής του αγάπης. Έτσι, στις ώρες τής ελεγειακής του πνοής τονίζει:

--«Είχες... φύγει—εσύ, ο κατά νόμον αδελφός μου—
μα ήσουν ακόμα εδώ
και μου μιλούσες γεμάτος ανασφάλεια
δίχως προσδιορισμούς κι αναφορές
από τις εκβολές τού...Αχέροντα»

*****

Το τίμημα τής γέννας είναι η ζωή κι ο θάνατος. Και ποιος μπορεί να μας απαλλάξει από την κατάρα τού αιώνιου γίγνεσθαι;
Αυτήν την θλιβερή οδύσσεια τού ποιητή μπορείς να την νιώσεις, στην χημεία της, σ’ όλη την διαδρομή τού βιβλίου, αν γίνεις μυσταγωγός τού ψυχικού κόσμου που τον κατακλύζει.
Κι αν, επιπλέον, καταφέρεις να εισχωρήσεις στο βάθος της, στον πραγματικό της, εννοώ, λαβύρινθο , με τις τόσες του Ορφικές, μυστήριες, πολυδαίδαλες στοές του, τότε, και μόνο τότε, στην.. διαίσθησή σου, θα έρθεις σε χειραψία μαζί, με τον μέσα του, θέλω να πω, αόρατο ψυχικό του κόσμο, που τον ταλανίζει ..(βλ.σελίδα 11) Α . Άτιτλο)
***

Ποιο είναι το αόρατο εκείνο κι άπιαστό του, νεκρό ποθούμενό του όνειρο;
Τί ψάχνει, τί ζητά στο δυσαναπλήρωτο κενό η πιο κάτω μούσα τού Σούλη που έπεται;
--Κάποτε που διαλύονταν οι προσευχές
- στους όρμους των προσχημάτων
ξεκίνησα να γράφω ένα μεγάλο ποίημα
-που ήξερα πως δεν θα τελειώσει ποτέ!

Ίσως γιατί κατέγραφα τις πτυχές
- ενός ονείρου διαφορετικού με αντιθέσεις χτυπητές
που έβγαζε μια περιδίνηση διαρκή και μας πονούσε...
κι όσο διαρκούσε, άλλαζε η ροή της ζωής...

Ακροβατούσαμε στα όρια... των αντοχών μας-
περιμέναμε τη μέρα...εκείνη
που μουδιασμένοι και αγνοί-
-θα...ξανασυστηθούμε!

Και ρωτώ: Ποιος μοντέρνος, πολυσχιδής και μεγάλος ποιητής σαλεύει μέσα του, εδώ;!
Θελήσαμε να κάνουμε απανθίσματα ποιημάτων του, μα ,όλα διεκδικούσαν την θεμιτή τους προτεραιότητα και... σταματήσαμε.

Σούλη, Συγχαρητήρια. Όλα τα άτιτλα κ.λπ. ώριμα ποιήματά σου, σ’ όλη την συλλογή σου, που ενδελεχώς μελέτησα, όλα, ξαναλέω, στο μυστικό τους όντως βάθος, (στού αφιερώματός σου την... ευχή) συγκλονισμένον στη συντροφιά τους αιχμάλωτο με κράτησαν!

Σ’ ευχαριστώ, ξανά, Σούλη, για το ταξίδι τούτο τής... Ιθάκης...σου.